Ode aan mijn fiets

Je bent zo mooi, met je glanzende witte huid,
Je bent stevig gebouwd, maar geen grammetje te veel,
Af en toe ben je stroef, maar meestal een soepele jongen.
Soms brak je wat, maar dat was nooit jouw schuld.
Je zei nooit wat terug,
Als ik je vervloekte of juist de liefde verklaarde,
Oh lieve Santos, ik hou van jou.

Het fietsen is klaar. 4850 km door Chili en Argentinië. Nog geen zin in reflectie. Nu vooral spierpijn en een zwart gat. Want wat nu te doen? We hebben nog tijd over, want hebben de laatste dagen harder gefietst dan gepland. En dus kunnen we het niet laten en besluiten we toch nog even te gaan uitfietsen bij Cordoba: we laten ons morgen 60 km voor Cordoba uit de bus zetten, relaxen daar een dagje in een klein dorpje en gaan nog door mooie bergen Cordoba infietsen. Daarna met bus en vliegtuig via Buenos Aires naar het skigebied.


Op mijn vorige blog schreef ik dat we twijfelden tussen een route door de bergen en een route over de vlakte. Uiteindelijk doen we van allebei een beetje. We fietsen de eerst dag vanuit Cafayate naar Amaicha de Valle. Geen bijzonder plaatsje, behalve dat er Inca ruïnes zijn, maar ik ben zelf geen groot liefhebber van dit soort oude stenen. Amaicha wordt toch nog heel leuk door een grote verrassing. Als wij de camping aflopen voor een biertje komen opeens Hans, Suus en Tim (ook 6 maanden op reis) de camping oprijden in hun huurauto. We zouden hun pas in Bariloche (het skigebied) zien, maar ze hebben uit ons blog afgeleid waar we waren en komen gezellig met ons eten en biertjes drinken.
De volgende dag voel ik de biertjes van de vorige avond bij de klim over "de kleine hel pas". Heel mooi en geen hel, behalve de helse kou bij de afdaling. Het landschap verandert hier een paar keer van de een op de andere kilometer van semi-woestijn naar groen, tropisch en bijna jungle. We fietsen via Tafi del Valle naar Concepcion en dan opnieuw de bergen in. Heel erg mooi en bij de laatste afdaling zien we de extreem rechte weg over de immense vlakte die we de komende dagen gaan fietsen. Alvast wennen aan Nederland. Over de vlakte gaan we hard. De eerste dag bijna 115 km, de tweede dag 135km. We hebben dan ook vooral wind mee. Ik heb lang verlangd naar wind mee, want in het zuiden hadden we de wind alleen maar tegen, maar heb nu ook een nadeel ontdekt: je ruikt opeens je stinkfietsshirt dat je al drie dagen aan hebt. Er komen hier nooit vakantiefietsers, blijkt bij het benzinestation waar we komen. De raarste vragen worden er aan ons gesteld.
Gelukkig waren de laatste 35 km van onze fietsreis de meest verschrikkelijke: de weg wordt nog rechter, geen uitzicht, harde zijwind en best wat groot verkeer. Dus overheerst bij aankomst in eerste instantie toch vooral blijdschap.

Ontbijt op de camping met Hans, Suus en Tim

Een hele koude afdaling.

Op de achtergrond de vlakte

De lange rechte weg, waar Joos de 5000 km passeert. Ik moet voor ik de 5000 haal eerst nog wat rondjes in het park van Buenos Aires fietsen.