Joos wordt in de hotelreceptie in Cordobá voorzien van een prik in zijn bil. Een prik die moet helpen tegen zijn tennisarm. Hoe kom je na 5 maanden fietsen aan een tennisarm? De tips op internet zijn niet erg behulpzaam: vervang je oude tennisballen en koop een nieuw racket. In plaats daarvan krijgt Joos twee antibioticakuren en een mitella mee om zijn Popeye arm te laten slinken.
Gelukkig kan er met een tennisarm wel geskied worden. In San Carlos de Bariloche, waar ik voor derde keer in anderhalf jaar kom (met Emilie, met Marije en Maaike en nu met Hans, Suus, Tim en Ruth (de fietster van de Carretera Austral)). De week voor we gaan ligt er nog nauwelijks sneeuw, maar vanaf het moment dat we er zijn komt de langverwachte sneeuwstorm. Sneeuw genoeg dus maar die storm.... De laatste kennismaking met de Patagonische wind. De skiliften draaien dus maar drie dagen, maar dan kunnen we ook goed skiën met schitterend uitzicht op de Patagonische meren. En geen onaardige Fransen die de skies in je smoel duwen of je koude patat op je schoot gooien, maar hele vrolijke Argentijnen die de winkel al uit komen rennen om je skies uit je armen te halen en de heerlijkste steaks voor je bakken. Met berichten uit een warm Nederland zoeken wij diep in onze tassen naar nog een extra thermolaagje om aan te doen.
We zijn nu met Hans, Suus en Tim in Buenos Aires,waar we de laatste twee weken zullen zijn. 20 juli zijn we alweer in Nederland.
Joos "Popeye" Francke
Op een dag dat we niet kunnen skiën lunchen we uit de grond: er wordt een gat in de grond gemaakt en grote stenen worden verhit. Op die stenen worden vlees, groenten en aardappels gelegd met een grote hoeveelheid maggiplant. Een dekentje en aarde erover en zo stoomt ons eten een tijdje onder de grond. Geen zandsmaak gelukkig.
Naast dit typisch Argentijns eten, wanen we ons even in een Zwitsers skidorp als we apfelstrudel eten en kaasfonduen. En na bijna 5000 km fietsen moet ik natuurlijk een beetje bijeten, dus schraap ik de pannetjes leeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten