60 bulten

Nee, de titel van dit blog verwijst niet naar het aantal opgefietste bergen. Het verwijst naar de 60 jeukende bulten die ik heb overgehouden aan mijn nachten in een hostel met bedwantsen. Waar ik allergisch voor ben. Na een aantal slapeloze nachten en wat rustige (fiets)dagen jeuken de bulten niet meer en kan er weer echt gefietst worden.
In twee rustige dagen zijn we omhoog gefietst naar Humahuaca. Wind tegen en omhoog dus we denken op de terugweg makkelijk de thermen (125 km verder) te kunnen halen. De eerste 60 (die we ook omhoog waren gefietst) gaan hard. En zoals zo vaak zeggen Joos en ik dat we misschien al om 14 uur met onze poeperd in de thermen zullen zitten. En als zo vaak lukt dat niet. De wind draait en is het opeens vlak. Dat is niet de afspraak roep ik verontwaardigd. Boos trap ik door, maar na 85 km ben ik te moe. Geen thermen maar een hokje in -zoals de Lonely Planet het zou noemen- non- descript town - Volcan. De volgende dag worden we beloond met een lange afdaling en wind mee in een schitterende, opeens groen wordende vallei. En omdat het nog steeds zomer lijkt kunnen we eindelijk weer eens kamperen.
Een andere fietser had ons verteld dat de weg tussen Jujuy en Salta (twee grote steden) erg mooi is. Als ik op een drukke vierbaansweg probeer afslaande bussen te ontwijken en de uitlaatgassen probeer te negeren vraag ik me elke seconde af wat deze Zwitser voor een rare ideeën heeft. Maar na het stadje El Carmen staat er een groot bord dat de weg niet geschikt is voor grote voertuigen. Omdat ik mezelf daar niet toe reken fiets ik blij verder. Een schitterend kronkelweggetje slingert tussen groene bergen door naar Salta. Alleen wat blije, ons aanmoedigende toeristen in huurauto's passeren ons. We klimmen naar 1600 meter. Joos kan goed kaart lezen maar van hoogteprofielen heeft hij weinig verstand, volgens hem was deze weg "helemaal vlak".
In Salta wordt het opeens toch winter. Regen en koud. En dus stellen we onze volgende uitdaging, een pas van 3400 meter, een dagje uit. Dat geeft ons tijd als "Josef and Susanna" door een enthousiaste choker dragende Argentijn rondgeleid te worden in een klein privaat museum. Alles hier is "very special and important". En ik moet zeggen dat zijn praatjes werken: ik betrap me erop dat ik 5 minuten naar een zilveren oorbel kan kijken die de H&M ook in zijn collectie heeft.
De volgende dag vertrekken we uit bewolkt Salta voor de eerste 1000 meter van de klim. We komen op deze verlate weg precies op de helft (77 km en 1000 m klimmen) en als de kou en nattigheid wat te veel worden een hosteria tegen waar we kunnen slapen en warm worden. 's Ochtends vertrekken we in de vorst en mist voor de rest van de pas. Als ik net wat begin te balen dat ons zicht vandaag beperkt zal zijn, fietsen we boven de wolken uit. De zon komt door en de rest van de dag fietsen we schitterend met alleen nog wolken ver in het dal. En bereiken we na 4 uur klimmen de top (3457meter). Nog nooit zo hoog gefietst, wat leuk. Op de top staat onze fanclub klaar: Argentijnen die ons zoenen, feliciteren en sprite geven. Aan de andere kant van de berg is het landschap totaal anders. Geen groene vallei meer, maar een hoogvlakte met lama's, duizenden cacti en een grote slang die voor Joos' fiets terug de bosjes in slingert. En in het leuke dorpje Cachi kunnen we nog net in de laatste middagzon een biertje drinken en pizza eten.

We maken een sidertrip naar heel mooi gelegen Iruya.

We laten de wolken net onder ons liggen

De groene kant van de pas

De droge kant van de pas