Denkend aan Patagonië zie ik brede rivieren

We fietsen over een netjes aangelegd fietspad, in de middenberm van de grote weg door Santiago. De frisse berglucht is ingeruild voor smog, de bergen door hoge kantoren, de vogelgeluiden voor toeters en de tent voor het appartement van fietster Ruth (ontmoet op de Carretera Austral). We hebben Patagonië verlaten: in Curacautin is het eerste gedeelte van onze reis geëindigd en hebben we de bus naar Santiago genomen met de fietsen onderin.
De laatste dagen fietsen in Patagonië waren een waardig afscheid. We fietsten door het nationaal park Conguillo tussen twee vulkanen door. De lavastromen waren nog duidelijk te zien. En overal de aparte monkey puzzle trees.
Maar buiten het nationaal park leek het landschap wat op Nederland. Best leuk, maar we zijn verwend en ondertussen spectaculairder gewend. En dus was het een goed moment een bus te nemen om Spaans te gaan leren in Santiago, artistiek te gaan doen in Valparaiso en daarna onze fietstocht in het noorden van Chili (woestijn, zoutvlaktes, hoge bergen) voort te gaan zetten.
Er zijn vragen gekomen over de vingers van Joos op de foto's bij het vorige blog. Joos geeft aan bij welke van de zeven meren we zijn.
De vrienden en familie van Joos hebben fanatiek meegedaan met de paasquiz. Maar ook Jeske en Bart zijn in de prijzen gevallen. Kijk voor de uitslag op joosfrancke.blogspot.com.