Dierenvriend

Ik ben niet echt een dierenvriend. De meeste dieren vind ik eng of vies of allebei. Fietsen in Chili is alleen al daarom een grote uitdaging.
Elke hond meent als ik langs kom over het hek te moeten springen en tegen me aan te komen blaffen. Nu zou het een voordeel moeten zijn dat Joos voorop fietst. Joos is alleen niet bang, roept een paar keer af of ola en fietst stug door. Voor de hond is de lol er dan snel af en gaat hij zich dus volledig op mij richten. Mijn tactiek is meestal even afstappen, fiets tussen hond en mij in en een klein stukje rustig lopen, tot ik Joos met klamme handjes van het angstzweet bereik. Joos wacht inmiddels bij elke hond maar even tot ik over mijn ergste angst heen ben.
Over twee hondenmomenten heb ik nog wel eens een nachtmerrie:
1. We fietsen op een hele verlate weg naar een gletsjer. Op weg daarheen is volgens de reisgids een camping van een excentrieke Duitse familie waar je koffie en kuchen kan krijgen. We fietsen zo'n 5 km voor de camping. De weg kronkelt, dus ik zie Joos niet voor me. Dan hoor ik geblaf. Het lijken wel 30 honden die ik voorbij de bocht hoor. Ik fiets angstig door. Ik zie Joos omringd door springende blaffende honden. Het zijn er "maar" 8. Gelukkig komt het excentrieke baasje snel uit de bosjes. Ze was bessen aan het plukken. En de honden waren mee. Ik heb geen zin meer in de koffie en kuchen.
2. Een hond in de berm loopt een stukje mee. We proberen van hem af te komen. Dat lukt niet en hij blijft meerennen. In de afdaling hopen we van hem af te zijn. Op het volgende klimmetje loopt hij weer naast ons. "Trappen trappen"roept Joos in de volgende afdaling. Ik trap me helemaal suf en dan lijken we de hond kwijt te zijn. Toch blijf ik op mijn hoede en als Joos 10 km verder in een klimmetje roept: pas op, daar is die hond weer, geloof ik hem toch even.
Naast honden hebben we paarden als uitdaging. Tijdens een wandeling lijken drie paarden wat opgesloten te zitten op het wandelpad, dat omsloten is door hekken met daarnaast grote weilanden. Joos en ik komen aanlopen: de paarden rennen ons hard voorbij. Achter ons lopen twee andere wandelaars. De paarden voelen zich ingesloten en blijven heen en weer rennen. Op zich niet erg: het pad is breed genoeg. Tot we op onze kont over een boomstam moeten schuiven omdat de regen het pad onbegaanbaar heeft gemaakt. Als Joos net aan de overkant is hoor ik hard gegaloppeer. Ik kijk om en zie de paarden recht op me af komen. Ik ga voor een boom staan: de paarden galopperen langs mij door het water.
En ten slotte de koeien: die hier overal zo maar op de weg staan en altijd heel dom voor je uit rennen in plaats van opzij rennen. Een kudde koeien werd vlak voor ons door twee gauchos met vier honden naar de stal gedreven. Om de vijf minuten sloeg er wel 1 dier op hol: een paard, een hond of een koe en dan gingen ze allemaal. Zoveel beesten was iets te veel uitdaging voor mij.
Het geasfalteerde deel van de Carretera Austral hebben we inmiddels achter ons gelaten. We zijn door tropische begroeiing, langs een hangende gletsjer, wilde rivieren en een fjord naar Puyuhuapi gefietst. Gelukkig wordt het op de pas Quelat, midden in het national park, heel even droog en zonnig, zodat we de mooie omgeving kunnen zien. De tropische begroeiing hier betekent veel regen en dus worden alle waterdichte spullen getest. Helaas falen sommigen (een wilde rivier door de tent), maar de zon droogt de volgende dag alles weer snel.
We hebben een middagje in de thermen gelegen. De road blocks zijn tijdelijk opgeheven: er wordt onderhandeld met de regering. Morgen fietsen we verder richting het noorden en komt het einde van de Carretera al in zicht.