Afscheid van de Carretera

Het viel zwaar, het afscheid van de zuidelijke weg door Chili. De weg die vaak is vervloekt. Een spoortje vinden tussen de kuilen. Slippende wielen door de grote stenen, afstappen? Nee dan moet je die fiets omhoog duwen..
Schroefjes die uit de fiets trillen, een kapot wiel, een kapotte fietstas, een kapot pedaal. Maar toch, ik mis hem nu al.
De mooie natuur maar ook de verlatenheid en de rare zona urbana. Bij elk stadje waar we komen staat een bord: zona urbana. Dat bord staat er al als er vijf huizen op een rij staan.
De mensen leven hier op een ander tempo. Brood wordt zelf gebakken en vaak moeten we dan ook bij iemand thuis aankloppen om broodjes te kopen. Als je een warme douche wil moet de camping of hostelbaas eerst hout hakken en dan een uurtje de ketel verwarmen. Er wordt op hout gekookt. Drinkwater komt rechtstreeks uit de rivier.
De restaurants zijn meestal omgebouwde woonkamers. Pappa grillt wat vlees, mamma prakt de aardappels en zoontje doet ons nukkig open. Elk restaurant lijkt hier van buiten dicht. Vaak zijn ze dat ook, maar soms als je aanbelt blijkt het toch open. En als wij er dan zitten volgen er vaak nog wat andere verstekelingen.
De mensen hier zijn altijd nieuwsgierig en in voor een praatje. Gelukkig is Joos zijn Portugees inmiddels redelijk Spaans geworden dus kan hij ook nog wat terug zeggen. En ik kan heel goed lief lachen.
Er zijn al redelijk wat spullen kapot gegaan. Geen Bever, Presto of Vakantiefietser te vinden. Toch blijkt dat geen probleem. In een stadje aangekomen zijn onze achterwielen niet meer helemaal recht. In het cafeetje waar we zitten hangt een briefje met het telefoonnummer van een fietsenmaker. Wij vragen ernaar, de barman belt en vijf minuten later staat er een jongen van 16 voor ons met gereedschap die het slag uit de wielen haalt.
Midden op de weg breekt mijn fietstas. Er zijn geen fietstassen te koop tot Santiago. Maar toch komt de oplossing al de volgende dag bij het hostel van Don Nibaldo.
Don Nibaldo blijkt les op school te geven in onderhoud. Don Nibaldo haalt een aluminiumplaatje uit zijn grote schuur, een apparaat waarmee hij klinknagels erdoorheen kan slaan en de tas is gemaakt.
Na wat regenachtige dagen ruikt onze, met name Joos, kleding niet meer zo fris. Geen wasserette in het dorp en geen warm water op de camping. Maar de vrouw van de camping la Serena, met een overigens wel heel blote zeemeermin op het welkomstbord, wil graag onze was doen en leeft zich er flink op uit.

Het afscheid van de Carretera is ook voor een tijdje afscheid van Chili. Na Puyuhuapi, waar ik voor het laatst schreef op dit blog, zijn we met veel zon via La Junta en Villa Santa Lucia naar Futaleufu gefietst. Onderweg een kleine tegenvaller: er zouden twee campings bij een meer zijn, 9 km vanaf de weg. Joos had al beloofd mij die middag op dat meer te gaan rondvaren in een kajak. Daarvoor fietsten we graag 9 km over een slechte weg voor om. Na 9 km geen camping, nauwelijks een meer en vooral veel muggen. Chagrijnig worden opnieuw 9 km lang dezelfde kuilen ontweken, maar als we dan een uur later met bier en pinda's op een -weliswaar andere - camping zitten vinden we de Carretera weer leuk.

Morgen fietsen we Argentinië in, waar we na ons te hebben volgegeten aan scones in the high tea Welsh town Trevelin gaan fietsen en wandelen door het nationaal park Los Alerces. Mooie oude bomen schijnen daar te zijn en met die oude treurwilg J de hele dag naast me lijkt me dat wel een leuke afwisseling.