De enige toerist

We lopen het populairste hostel van het dorpje binnen. We zijn de enige gasten. We vinden in het winkeltje nog twee wortels en achter de toonbank liggen toch nog een paar eieren. De schappen van de winkeltjes raken leger en leger. In grotere steden is het brood en de kaas al op. Het enige restaurant is dicht. Gelukkig is er nog een cafeetje open, maar ook daar geen levendige bedoeling. Het hostel heeft geen warm water: geen gasten dus de tank is niet verwarmd.
Alle toeristen zijn inmiddels verdwenen: Argentinië ingevlucht of blijven weg. Overal waar we komen worden we als de fietsers aangesproken. Op de fiets is nog de enige manier om hier te komen.
De lokale bevolking heeft bij bijna elk stadje de weg geblokkeerd. Autos moeten uren wachten, soms een hele dag. Fietsers mogen meestal wel gelijk door. Er is geen benzine meer te krijgen. De haven is geblokkeerd, dus vers voedsel komt de regio niet meer in.
Het doel van deze demonstraties is aandacht te krijgen voor de problemen waar deze regio mee te maken heeft: te dure benzine en voedsel is duur, terwijl subsidies beloofd waren. Daarnaast heeft de bevolking te weinig inspraak bij de plannen voor de bouw van een enorme waterkrachtcentrale. Een centrale die het landschap zal verpesten en waar volgens de lokale bevolking alleen de rijken in Santiago beter van worden.
Het merkwaardige van de wegversperringen en demonstraties is dat de bevolking hiermee vooral zichzelf treft: men leeft hier van toerisme en er is geen lekker vers eten meer te krijgen. Toch steunen de meeste mensen de demonstraties.
Ze hopen dat de regering iets gaat doen nu toeristen uit Santiago niet op vakantie kunnen in Patagonie. Tot nu toe blijft dat effect uit: de regering onderhandelt niet meer met de lokale beweging die achter de staking zit. En het laatste nieuws is dat de regering heeft besloten dat het leger mag ingrijpen. De bevolking is gefrustreerd: er wordt niet geluisterd.
We fietsen de enige grote stad in die te vinden is op deze 1200 km lange weg. Er staat een hele lange file: de benzinepomp is weer open. De politie probeert de chaos te bedwingen. De road blocks zijn opgeruimd door het leger. Overal hangen zwarte vlaggen.

Ondertussen fietsen wij nog steeds heel goed. Af en toe kiest het reisgezelschap toch even voor de bejaarden Kras reizen optie: een bed in hostel. Maar gelukkig wordt het weer bikkelen als we een dag later wakker worden met sneeuw rondom de tent. En naast het fietsen doen we bijna elke toeristische trip die je hier kan doen: met een bootje naar de marmergrotten, wandelen op de gletsjer (ook al betekende dat- vanwege het gebrek aan transport- een fietsommetje van 100 km) en een tweedaagse wandeling naar het spookkasteel: de berg Cerro Castillo.
Morgen dus maar eens luieren. En de fietsen laten repareren, die het zwaar hebben op de ripio (onverharde weg).