Torres del Pijn

De fietsschoenen, broek met zeem en helm hebben 4 dagen in een tas gezeten.
We hebben 4 dagen gewandeld in Torres del Paine, een van de bekendste nationale parken in Zuid-Amerika. Wat was het mooi, wat was het leuk. Uren wandelen, kamperen tussen de wandelaars, je verheugen op de gedroogde gehaktschotel met zuurstofvanger; zo zagen onze dagen eruit.
Blauwe meren, hoge besneeuwde bergtoppen, watervallen, bossen, veel zon, maar ook regen en zelfs sneeuw. En wat een uitzichten. Alsof het nep was, zo blauw, zo wit, zo steil.
Ik probeer heel hard het onderwerp wind te vermijden. Maar ik kom er toch niet onderuit de grootste vijand van de fietser in Patagonie nog een keer te noemen op dit blog: hij heeft me gepakt. Onderuit geschoven. Of eigenlijk: een salto grande laten maken precies daar waar de waterval salto grande in zicht was. Met een paar schaafwonden ben ik ervan afgekomen. Maar het stuur van mijn fiets is gebroken, de Ipad in duizend stukjes. En waar een rare Israëliër een tijdje geleden een enorme brand in Torres del Paine heeft veroorzaakt door zijn wc papier te verbranden, is Torres del Paine door mijn valpartij en openvliegende tas weer een wc-rol rijker.
Lieve werklui die dicht in de buurt waren maakten provisorisch mijn stuur, gaven ons een banaan, een sapje en een lift naar de camping waar de wonden zijn gelikt. Na 4 dagen heel leuk wandelen is de pijn vergeten en wordt de fiets hopelijk morgen gemaakt.
We zijn nu terug in Puerto Natales, waar we een week geleden weg fietsten. Dat is niet leuk voor een fietser die van zuid naar noord wil fietsen. Maar ach, we hebben nog 5 en halve maand.
En een bord vol (niet-gedroogde) lamskoteletten en een hotelkamer met wifi in plaats van het tentje in de suizende wind zijn ook heel fijn.

Nog 1 opmerking bij de foto's hieronder: zie de foto van Joos zichzelf wassend bij het meer. Ik zeg: wat een jagers en verzamelaars zijn mannen toch, terwijl het vrouwtje kiest voor de warme campingdouche.