Benzine

Een benzinestaking. Zou je als fietser geen last van moeten hebben. Maar onze grensoversteek naar Villa O'Higgens kan niet zonder een twee uur durende boottocht. We zitten nu bij een boerderij aan het meer en de boot is onze enige uitweg. Er zijn slechtere plekken om te stranden: het uitzicht is schitterend, er wordt door de boerendochter Carmen heel goed voor ons gekookt en we worden vergezeld door vier gestrande reizigers. Een Tsjechisch-Australische oude wandelaar, die overal ter wereld Fokker 100s probeert te kopen en in Maastricht in de gevangenis heeft gezeten. Twee Franse wandelaars die een jaar lang reizen of korter als het geld op is. Het Franse Engels levert goede misverstanden op als ik denk dat ik door een ship kan worden aangevallen, maar het zijn de sheep. En een vrouw uit Alaska, die in 20 maanden probeert naar huis te fietsen. Bovendien werken alle blaffende honden en bijtende schapen therapeutisch voor mijn beestenangst. Aan het eind blijk ik zelfs vrienden met het kleine rotpoedeltje.
Morgen gaat er misschien een Argentijnse "dierenboot", wij stellen ons de ark van Noach voor. Woensdag pas weer een toeristenboot, als er benzine is.

We zitten op een plek waar je niet makkelijk komt. Vanuit El Chalten ga je richting een meer waar de eerste boot vertrekt. Tot zo ver simpel en makkelijk. Aan de overkant van her meer begint het: 22 km tot de boerderij waar we nu zijn, waarvan 5 een (slecht) wandelpad en 15 een redelijk slechte weg. Door veel fietsers gewaarschuwd: zwaar, 5-6 uur, tassen van fiets, duwen, door water zonder bruggen. Volgens velen de ultieme relatietest.
Je kon paarden huren en dat leek niet gek met een gehandicapte fietser zoals ik. Maar die service was "not to sure". En inderdaad zoals verwacht geen gereserveerde paarden. Maar dat maakte de uitdaging en test natuurlijk alleen maar leuker.
En het was leuk. Wel zwaar maar ook bijzonder om zo in het niemandsland tussen Argentinië en Chili proberen je fiets over een wandelpad te duwen. En we gaan goed en snel en slagen dus voor de relatietest.

Moeilijker was het fietsen tussen El Calafate en El Chalten. Een dag erg mooi en 105 km gefietst tot een camping bij een hotel met gezellige Belgische fietster Siska en een heel hard fietsende Italiaan. Op dag 2 zijn we niet verder gekomen dan 30 km. Harde noordwesten wind en we moesten naar het noordwesten. Schuilen achter een heuveltje en uiteindelijk daar maar kamperen in de hoop dat er de volgende dag in ieder geval een paar uurtjes zouden zijn met iets minder wind. Helaas, hetzelfde verhaal. 8 km per uur, nog 80 te gaan en in de wijde omtrek niks te bekennen. Dit zorgde voor een mentaal breukje bij mij. Dus zijn we uiteindelijk per post bezorgd in El Calafate. Gelukkig was er weinig post en veel ruimte in de postbodes busje. In El Chalten biertjes bijgekomen en daarna 3 dagen heel mooi gewandeld rond de berg Fitz Roy. Het is hier nu echt lekker warm en we hebben zelfs een aantal windstille dagen gehad.

Maar ook zonder wind geen fietsen voor ons, want we moeten eerst dat meer over. Na een lekkere lunch van Carmen bereikt ons het bericht: er gaat toch een boot. Om 16 uur. Een rijke Chileen heeft veel geld betaald voor een beetje benzine om zijn gasten die aan de overkant staan richting ons te brengen. En wij kunnen mee terug. We moeten omschakelen. Waren al in de luiermodus. Maar pakken snel in. Er moet gefietst worden op de Carretera Austral: de 1200 km onverharde schitterende weg die op ons wacht. De andere gestranden blijven twijfelen en drie beslissen zich uiteindelijk toch nog een paar dagen (of weken, tot de staking voorbij is) te laten verzorgen door Carmen. Grappig dat je eerst ergens weg wil en als het kan toch niet meer.

We zijn nu in het fietserhostel aan de overkant van het meer. De beheerders hebben de Carretera al twee keer gefietst. En wij kunnen niet wachten om morgen te beginnen. Zonder benzine geen auto's dus dat wordt vast rustig fietsen.