Naar huis

En toen was het voorbij. De zes maanden vakantie. De reis. De fietstocht. En zoals ik in mijn eerste blog jullie antwoord gaf op de meest gestelde vragen, zal ik dat nu ook doen.

- Nee, ik heb niet zo heel veel zin om naar huis te gaan. Het was een heel fijn leven deze zes maanden met overzichtelijke zorgen, weinig tot geen verplichtingen en geen stress. Maar in Nederland wachten ook weer leuke dingen, in de eerste plaats natuurlijk dat ik jullie weer kan zien! En ik kijk al dagen uit naar bitterballen met een Belgisch biertje.

- Ja ik zit echt maandag alweer achter mijn bureau in Den Haag. En kom vrijdagochtend terug.

- Ik wil niet opeens conducteur worden. Of emigreren. Of een eigen bedrijf beginnen. Of nog twee jaar fietsen. Ik heb geen totaal ander wereldbeeld gekregen en ben volgens mij ook geen ander mens geworden. Wel heb ik een paar goede voornemens, waarvan er een is: minder wifi-en. Maar ook nog een paar wat meer fundamentele voornemens. U kunt de scheurkalender met Sanne's levensmotto's vanaf half september bestellen.

- Wat mij betreft is de relatietest geslaagd. En ik denk dat reisgenoot J er ook zo over denkt.

Onze laatste 2 weken brengen we door in Buenos Aires, samen met Hans, Suus en Tim. De dagen vliegen voorbij met

1. Kunst: musea (modern en Hollandse meesters) en een graffiti tour. Door Amerikaanse Melissa worden we langs muren geleid met "mind-blowing" muurschilderingen. En ja, ze zijn ook heel mooi en na de tour kunnen we "een Jazz" onderscheiden van "een Ever". Ook maken we zelf graffiti tijdens een stencil workshop.

2. Cultuur: begraafplaats Recoletta, met het graf van Evita en verhalen over een ronddwalende geest van een 19 jarig levend begraven meisje. En we bezoeken het mooie theater Colon.

3. Leuke buurten, winkelen en lekker eten.

4. Tripjes buiten de stad: de tigre delta ten noorden van Buenos Aires (Vinkeveen met palmbomen) en zelfs nog met de boot naar Uruguay (Colonia Sacramento). In een dag op en neer, een leuke retouruguay. De scheurkalender met levensmotto's zal ter afwisseling ook nog meer flauwe woordgrappen met Uruguay bevatten.

5. En we doen natuurlijk braaf die dingen die je als toerist in Buenos Aires moet doen: een tangoshow en veel steak eten. We vieren Hans verjaardag in de kroeg, terwijl de Nederlandse in Argentinië werkende Christel op Tim past.

Dat was het dan. Mijn laatste blog. Dank jullie voor alle leuke reacties, mails en facebooklikes. Daardoor heb ik toch ook wel een beetje zin om naar huis te gaan en jullie allemaal weer echt te kunnen spreken.

Tennissen en skiën

Joos wordt in de hotelreceptie in Cordobá voorzien van een prik in zijn bil. Een prik die moet helpen tegen zijn tennisarm. Hoe kom je na 5 maanden fietsen aan een tennisarm? De tips op internet zijn niet erg behulpzaam: vervang je oude tennisballen en koop een nieuw racket. In plaats daarvan krijgt Joos twee antibioticakuren en een mitella mee om zijn Popeye arm te laten slinken.

Gelukkig kan er met een tennisarm wel geskied worden. In San Carlos de Bariloche, waar ik voor derde keer in anderhalf jaar kom (met Emilie, met Marije en Maaike en nu met Hans, Suus, Tim en Ruth (de fietster van de Carretera Austral)). De week voor we gaan ligt er nog nauwelijks sneeuw, maar vanaf het moment dat we er zijn komt de langverwachte sneeuwstorm. Sneeuw genoeg dus maar die storm.... De laatste kennismaking met de Patagonische wind. De skiliften draaien dus maar drie dagen, maar dan kunnen we ook goed skiën met schitterend uitzicht op de Patagonische meren. En geen onaardige Fransen die de skies in je smoel duwen of je koude patat op je schoot gooien, maar hele vrolijke Argentijnen die de winkel al uit komen rennen om je skies uit je armen te halen en de heerlijkste steaks voor je bakken. Met berichten uit een warm Nederland zoeken wij diep in onze tassen naar nog een extra thermolaagje om aan te doen.

We zijn nu met Hans, Suus en Tim in Buenos Aires,waar we de laatste twee weken zullen zijn. 20 juli zijn we alweer in Nederland.

Joos "Popeye" Francke

Op een dag dat we niet kunnen skiën lunchen we uit de grond: er wordt een gat in de grond gemaakt en grote stenen worden verhit. Op die stenen worden vlees, groenten en aardappels gelegd met een grote hoeveelheid maggiplant. Een dekentje en aarde erover en zo stoomt ons eten een tijdje onder de grond. Geen zandsmaak gelukkig.
Naast dit typisch Argentijns eten, wanen we ons even in een Zwitsers skidorp als we apfelstrudel eten en kaasfonduen. En na bijna 5000 km fietsen moet ik natuurlijk een beetje bijeten, dus schraap ik de pannetjes leeg.