Reisgenoot J

Ik vind dat het tijd is jullie wat meer te vertellen over reisgenoot J, bijnaam chico Goos. Laat ik allereerst zeggen dat hij met goed bevalt, de reisgenoot. Meer dan goed zelfs maar om jullie nu te gaan vermoeien met romantisch gezever hoe deze reis "ons dichter bij elkaar brengt", hoe we "van elkaar genieten met de grote G"...Allemaal waar, maar ik deel liever wat opmerkelijke feitjes over reisgenoot J:

1. Hij is heel erg handig en alert. Ik ben onhandig en dromerig. Jullie kunnen dus wel bedenken wie er de baas is over het tent opzetten en het kaart lezen. Al heeft reisgenoot J ook zijn zwakke momenten. Zo haalde hij bij de lunch zijn schoen uit een tas, vergat deze vervolgens terug te stoppen en kwam daar pas na 15 km (op de camping) achter. Gelukkig fietst hij dat zonder veel gemor heen en weer. En staat de schoen nog op het muurtje. Dat brengt me bij zijn tweede opmerkelijke eigenschap:
2. Reisgenoot is vrijwel altijd goedgemutst. Een flauwe grap is snel gemaakt en ik ben dankbaar publiek. Mij op allerlei mogelijke manieren proberen te laten schrikken bij het verstoppen tijdens een wandeling, waarbij de verstopplek in de boom verreweg de beste was (zie foto hieronder).
3. Reisgenoot wordt een dagje ouder. Hij denkt dat hij fietsers ziet: het zijn verkeersborden. Hij denkt dat twee ligfietsers ons naderen: ik heb zelden fietsers zo rechtop zien zitten. En de haren groeien steeds minder op de plek waar het zou moeten.
4. Reisgenoot J is niet de meeste propere persoon die ik ken. Maar in het wild kamperen brengt krachten bij hem naar boven....Er wordt dan uitgebreid gebadderd, de tanden worden weer eens goed gepoetst en als er een nagelvijl mee zou zijn zou hij die vast uit de tas halen. En hij verraste me toch door opeens nog spierwitte sokken uit zijn tas te halen (zie foto).
5. Reisgenoot J heeft opmerkelijk veel (half) kapotte spullen bij zich. Waar ik de sier maak met de nieuwste fiets- en outdoorspullen, vond reisgenoot het duidelijk niet nodig fietschoenen waarvan de zool nog vast zit, een slaapmatje zonder gat, en een thermoshirt zonder zweet van 10 jaar mee te nemen. Zijn fietsbroek is bovendien erg luchtig: de bilspleet is zowel door de doorschijnbaarheid als de loszittende naad zichtbaar.

Tja, en met deze reisgenoot fiets ik nu op de Carretera Austral. Ik had ook een andere kunnen kiezen, want je komt hier meer fietsers tegen dan auto's. Maar toch ben ik blij met deze reisgenoot. En stiekem, en heel politiek incorrect, ook een beetje met Pinochet, die dit mooie fietspad voor ons heeft laten aanleggen. Want zo veel mooie natuur.. En lekker weer.. En geen of nauwelijks wind.. De mooiste wildkampeerplekjes.. En een bezoekje aan Tortel: een dorpje dat geen straten heeft, alleen maar trappen.
De staking is nog niet voorbij, veel toeristen zitten vast, want er rijden geen bussen. Er wordt al geboden op onze fietsen..

Benzine

Een benzinestaking. Zou je als fietser geen last van moeten hebben. Maar onze grensoversteek naar Villa O'Higgens kan niet zonder een twee uur durende boottocht. We zitten nu bij een boerderij aan het meer en de boot is onze enige uitweg. Er zijn slechtere plekken om te stranden: het uitzicht is schitterend, er wordt door de boerendochter Carmen heel goed voor ons gekookt en we worden vergezeld door vier gestrande reizigers. Een Tsjechisch-Australische oude wandelaar, die overal ter wereld Fokker 100s probeert te kopen en in Maastricht in de gevangenis heeft gezeten. Twee Franse wandelaars die een jaar lang reizen of korter als het geld op is. Het Franse Engels levert goede misverstanden op als ik denk dat ik door een ship kan worden aangevallen, maar het zijn de sheep. En een vrouw uit Alaska, die in 20 maanden probeert naar huis te fietsen. Bovendien werken alle blaffende honden en bijtende schapen therapeutisch voor mijn beestenangst. Aan het eind blijk ik zelfs vrienden met het kleine rotpoedeltje.
Morgen gaat er misschien een Argentijnse "dierenboot", wij stellen ons de ark van Noach voor. Woensdag pas weer een toeristenboot, als er benzine is.

We zitten op een plek waar je niet makkelijk komt. Vanuit El Chalten ga je richting een meer waar de eerste boot vertrekt. Tot zo ver simpel en makkelijk. Aan de overkant van her meer begint het: 22 km tot de boerderij waar we nu zijn, waarvan 5 een (slecht) wandelpad en 15 een redelijk slechte weg. Door veel fietsers gewaarschuwd: zwaar, 5-6 uur, tassen van fiets, duwen, door water zonder bruggen. Volgens velen de ultieme relatietest.
Je kon paarden huren en dat leek niet gek met een gehandicapte fietser zoals ik. Maar die service was "not to sure". En inderdaad zoals verwacht geen gereserveerde paarden. Maar dat maakte de uitdaging en test natuurlijk alleen maar leuker.
En het was leuk. Wel zwaar maar ook bijzonder om zo in het niemandsland tussen Argentinië en Chili proberen je fiets over een wandelpad te duwen. En we gaan goed en snel en slagen dus voor de relatietest.

Moeilijker was het fietsen tussen El Calafate en El Chalten. Een dag erg mooi en 105 km gefietst tot een camping bij een hotel met gezellige Belgische fietster Siska en een heel hard fietsende Italiaan. Op dag 2 zijn we niet verder gekomen dan 30 km. Harde noordwesten wind en we moesten naar het noordwesten. Schuilen achter een heuveltje en uiteindelijk daar maar kamperen in de hoop dat er de volgende dag in ieder geval een paar uurtjes zouden zijn met iets minder wind. Helaas, hetzelfde verhaal. 8 km per uur, nog 80 te gaan en in de wijde omtrek niks te bekennen. Dit zorgde voor een mentaal breukje bij mij. Dus zijn we uiteindelijk per post bezorgd in El Calafate. Gelukkig was er weinig post en veel ruimte in de postbodes busje. In El Chalten biertjes bijgekomen en daarna 3 dagen heel mooi gewandeld rond de berg Fitz Roy. Het is hier nu echt lekker warm en we hebben zelfs een aantal windstille dagen gehad.

Maar ook zonder wind geen fietsen voor ons, want we moeten eerst dat meer over. Na een lekkere lunch van Carmen bereikt ons het bericht: er gaat toch een boot. Om 16 uur. Een rijke Chileen heeft veel geld betaald voor een beetje benzine om zijn gasten die aan de overkant staan richting ons te brengen. En wij kunnen mee terug. We moeten omschakelen. Waren al in de luiermodus. Maar pakken snel in. Er moet gefietst worden op de Carretera Austral: de 1200 km onverharde schitterende weg die op ons wacht. De andere gestranden blijven twijfelen en drie beslissen zich uiteindelijk toch nog een paar dagen (of weken, tot de staking voorbij is) te laten verzorgen door Carmen. Grappig dat je eerst ergens weg wil en als het kan toch niet meer.

We zijn nu in het fietserhostel aan de overkant van het meer. De beheerders hebben de Carretera al twee keer gefietst. En wij kunnen niet wachten om morgen te beginnen. Zonder benzine geen auto's dus dat wordt vast rustig fietsen.

Parilla libre

Als we fietsers tegenkomen krijgen we meestal tips over:
1. Goede slaapplekken onderweg (hokjes, camping, wild kampeerplekjes);
2. Goed eten (supermarkten, restaurants (bij voorkeur all you can eat barbecue, parilla libre) en lokaal energierijk voedsel.
Jullie weten dat ik veel eet en graag over eten praat. Dat wordt allebei nog veel meer als ik fiets. Voor het ontbijt denk ik al aan het avondeten en voor het avondeten al aan het ontbijt.
Ik houd het dan nu ook kort, want ik wil boodschappen doen voor mijn tweede lunch en onderweg weer zo'n lekker ijsje eten. En vanavond om 20 uur hebben we gereserveerd voor de parilla libre.

De fiets is gemaakt en we zijn twee dagen lui geweest. Daarna hebben we drie dagen flink en heel mooi gefietst. Naar de gletsjer Perito Moreno. Morgen richting El Chalten, waar we gaan wandelen. Daarna een pittige grensoversteek met boot, fiets en paard.

Oh en opa: dank je voor je sms: we fietsen dus iets minder hard dan je dacht, want nu pas weg in El Calafate!

Torres del Pijn

De fietsschoenen, broek met zeem en helm hebben 4 dagen in een tas gezeten.
We hebben 4 dagen gewandeld in Torres del Paine, een van de bekendste nationale parken in Zuid-Amerika. Wat was het mooi, wat was het leuk. Uren wandelen, kamperen tussen de wandelaars, je verheugen op de gedroogde gehaktschotel met zuurstofvanger; zo zagen onze dagen eruit.
Blauwe meren, hoge besneeuwde bergtoppen, watervallen, bossen, veel zon, maar ook regen en zelfs sneeuw. En wat een uitzichten. Alsof het nep was, zo blauw, zo wit, zo steil.
Ik probeer heel hard het onderwerp wind te vermijden. Maar ik kom er toch niet onderuit de grootste vijand van de fietser in Patagonie nog een keer te noemen op dit blog: hij heeft me gepakt. Onderuit geschoven. Of eigenlijk: een salto grande laten maken precies daar waar de waterval salto grande in zicht was. Met een paar schaafwonden ben ik ervan afgekomen. Maar het stuur van mijn fiets is gebroken, de Ipad in duizend stukjes. En waar een rare Israëliër een tijdje geleden een enorme brand in Torres del Paine heeft veroorzaakt door zijn wc papier te verbranden, is Torres del Paine door mijn valpartij en openvliegende tas weer een wc-rol rijker.
Lieve werklui die dicht in de buurt waren maakten provisorisch mijn stuur, gaven ons een banaan, een sapje en een lift naar de camping waar de wonden zijn gelikt. Na 4 dagen heel leuk wandelen is de pijn vergeten en wordt de fiets hopelijk morgen gemaakt.
We zijn nu terug in Puerto Natales, waar we een week geleden weg fietsten. Dat is niet leuk voor een fietser die van zuid naar noord wil fietsen. Maar ach, we hebben nog 5 en halve maand.
En een bord vol (niet-gedroogde) lamskoteletten en een hotelkamer met wifi in plaats van het tentje in de suizende wind zijn ook heel fijn.

Nog 1 opmerking bij de foto's hieronder: zie de foto van Joos zichzelf wassend bij het meer. Ik zeg: wat een jagers en verzamelaars zijn mannen toch, terwijl het vrouwtje kiest voor de warme campingdouche.