Uitgeput lig ik op mijn matje in een schuur die ooit diende als gymzaal van de Chileense politie. Naast me ligt Joos zijn middagdutje te doen. Ik heb nog te veel adrenaline in mijn lijf van de ruim 90 km fietsen vandaag. De 250 km tussen Punta Arenas (waar onze reis begon) en Puerta Natales (ons eerste doel) wordt door de meeste toeristen in de bus in 2,5 uur afgelegd. Zij zullen in slaap vallen door het gehobbel van de bus op de lange rechte wegen door een immense vlakte. Bijna geen huizen en maar 1 klein dorpje. Voor Joos en mij was de weg een hele andere ervaring, waar we de eerste Patagonische fietslessen hebben geleerd.
De eerste dag begon soepel. We staan rustig op, maken de fietsen klaar en fietsen iets na 10 u weg uit Punta Arenas. Zo laat weggaan blijkt onze eerste fout te zijn, want meestal is er 's ochtends minder wind. Ook al blijkt dat ook weer geen vaste regel dus wat je aan zo n regel hebt is mij een raadsel. Het voelde echter toch als het overtreden van de regel toen na twee uurtjes heerlijk fietsen de wind op kwam. Wat begon als een briesje, werd al gauw een goede wind en uiteindelijk windkracht 7. Als ie nu recht van voren was gekomen, of alleen van opzij, had ik mijn windscherm zonder t nog in kunnen zetten. Maar de windstoten kwamen van alle kanten, behalve van achter.
Volgens de vijfde(!) fietser die ons fluitend tegemoet kwam fietsen met minstens 30 km per uur, was het nog 10 km tot een benzinestation. Ik denk dat we daar ruim een uur over hebben gedaan. Ik kwam door de wind mijn fiets na een keer afstappen niet meer op. In het benzinestation wachtte Fanta en chocolade. Wat begon als een pauze tot de wind weer ging liggen eindigde in een overnachting met drie Franse fietsers in een hokje naast het benzinestation. Gezellige mensen met leuke fietsverhalen. Zes maanden blijkt voor vakantiefietsers heel normaal. Vanaf twaalf maanden doe je pas echt mee.
De tweede dag worden we beloond: minder wind, leuke klimmetjes en de hele dag uitzicht over de grote Patagonische vlakte. Het lijf begint weer te wennen aan het fietsen: de verbrandingsmotor werkt weer op volle toeren en bij het enige dorpje op de weg eten we een grote tosti en drinken we warme choc.
En nu liggen we in een hokje op het terrein van de politie. Het donkere hokje zonder deur, de ogen van katten en honden in het donker, de suizende wind en het op de ipad kijken van de Deense krimi The Killing blijken een perfecte combinatie voor een goede nacht slaap.
De bomen groeien met de wind mee. En wij fietsen precies naar kant op waar de wind vandaan komt.
Hotel 1. Faciliteiten: 3 Franse fietsers, een tafel en een houten bankje.
Hotel 2. Faciliteiten: een hometrainer en tafeltennistafel in het sportzaaltje van de lokale politie.
Om 7 uur stappen we de fiets weer op, maar nu al wordt de regel geschonden: de wind steekt al na een uur op. Ploeterend bereiken we na ruim 50 km een hotel. Maar na onze hamburger gaat de wind liggen en fietsen we fluitend en met heel veel plezier naar Puerto Natales. De besneeuwde bergtoppen van het nationale park Torres del Paine komen in zicht, de zon schijnt, er blijken nog pinda's in de tas te zitten en we kunnen een paar keer zonder bijtrappen heel hard afdalen.
De eerste dagen waren leuk en volgens de verhalen van alle fietsers wordt het nog veel leuker.
Morgen fietsen we naar het national park Torres del Paine, waar we vijf dagen gaan wandelen. Daarna fietsen we naar El Calafate (Argentinië) waar ik me op dit blog weer zal melden.
Joos vindt me een wandelende etalagepop uit de outdoor winkel. Ik zie het als een goede reclame voor de windstopper.
